Абуджэнне
Абуджэнне
Люстэрка разбілася. «На шчасце!» — упарта страсянула кучарамі Наста.
— Давай! — тут жа аднекуль між металам і шклом праплішчылася тонюсенькая, як цень, чорная лапка з патрабавальна раскрытай далонькай.
— Чаго?! — Наста не тое, каб спалохалася, хутчэй асалапела.
— Ну як чаго? Шчасце давай! Сама прапаноўвала.
— Я-а-а-а-а! — Да дзяўчынкі нарэшце дайшло, што ў яе на вачах дзеецца хаця і абсурдная, як сон, але ўсё ж-такі рэальнасць, і паніка насунула на галаву цяжкі ватны каўпак з бразготкамі, якія тонка пазвоньвалі ўвушшу.
— Ты, ты, а хто ж яшчэ! І няма чаго крычаць, а то прачнешся, а я зноў без шчасця застануся, — цяпер перад Настай нецярпліва пераступаў даўгалыгімі нагамі яе ўласны цень.
Страх знік гэтаксама раптоўна, як і накаціў . «Значыць гэта ўсёткі сон», — з палёгкай прамільгнула ў кучаравай галаве.
— Ну так, сон, — кучаравы цень страсянуў галавой, — але шчасце я ўсёткі забяру! Традыцыя, разумееш.
І цень дакрануўся раскрытай даланёй да насціных вачэй…
Калі Наста прачнулася, ёй было ўжо 40 гадоў, 30 з якіх яна пражыла з сумнымі вачыма, ныючы і жалячыся на жыццё. У люстэрку куляўся сонечны зайчык, час ад часу ныраючы ў Настин чай, каб выкупацца. «Да чорта традыцыі!» — страсянула стрыжанай галавой жанчына і ўсміхнулася. А потым падмяла старыя люстраныя аскепкі, запхнула ў кішэню цень, разгарнула сонечныя крылы і паляцела жыць.
29.03.2019.