У фіялетавых браткоў — фіялетавая душа…
* * * У фіялетавых браткоў — фіялетавая душа. Бо кветкі не хлусяць ані колерам, ані водарам, ані, тым больш. словам. У адрозненне ад людзей, кветкі не разумеюць, што такое мана. Вось і глядзяцца яны проста ў нябёсы, як у люстэрка. Вось і ўглядаюцца ў іх нябёсы вачыма анёлаў. 22.10.23
Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Узыход
Узыход Я стамілася вельмі, стамілася моцна — Ад надзеі дрыготкай, шчымлівага ззяння Зоррак памяці, цьмянай, пакутліва-млоснай У сваёй безвыходнасці вечных бадзянняў. Што стамілася — сіл не хапае на погляд! Ні на ўздых не хапае паветра і мары! Навальніца ў крыві ірве сэрца на кроплі, І душа, нібы сонца, узыходзіць над хмарай. 26.11.2021
Ноч разводзіць густыя чарнілы…
* * * Ноч разводзіць густыя чарнілы І малюе бухматыя гронкі, Што цямрэчы прасвечваюць міла І насычваюць водарам тонкім Двор заснулы і лаўку альтанкі. Гронкі бэзу, як сонмы галактык. У душы нараджаецца танка Пранястомных вястунак крылатых, Што лятуцьскрозь бяздонную цемру Па Птушынай Дарозе бясконцай. Зорны вецер гуляюцца з пер’ем, А наперадзе — роднае Сонца. Да […]
Памяць 2
Памяць Жыць – значыць мыць золата. І тым больш у нас шанцаў адшукаць яго, чым болей мы просеем пяску. (Дар’я Дарошка) Прыходзяць людзі і сыходзяць, І застаецца… Добры след: На згадкі багацее свет, Яны гукаюць пры нагодзе. Няма ў латку нічога злога Пасля вірлівай плыні дзён Люляе памяць дзіўны плён Залатамыйніка старога. Сплываюць страты, спрэчкі, […]
Памяць 1
Памяць Жыць – значыць мыць золата. І тым больш у нас шанцаў адшукаць яго, чым болей мы просеем пяску. (Дар’я Дарошка) Прыходзяць людзі і сыходзяць, І застаецца добры след. На згадкі багацее свет. Яны ўсплываюць пры нагодзе. Плынь часу вымывае звадкі З залатамыйнага латка. І ззяюць зоркамі ў руках Цудоўных момантаў зярняткі. 1 лютага 2020
Вершнік
Вершнік У вушы ўліваецца шолах і словы. У пальцах дубоў промні поўні, як лёзы. У чорных вірах захлынаецца позірк. Запознены вершнік вяртаецца з ловаў. Забыўся на час і на вёрткія сеткі, Гукае, блукае бясконца і марна, А потым памкнуўся за казачнай сарнай І трапіў да зыркай, як зорачка кветкі. І клічуць яго па-ранейшаму — верш–нік. […]
Дождж ідзе павольна, пакрысе…
* * * Дождж ідзе павольна, пакрысе. Тупае па лужынах паважна. Быццам з-пад ілба глядзіць на ўсе Шапікі, дамы, платы і лазні. Радуецца ціхенька ў душы, Што нарэшце скончылася спёка. Ля ракі гуляе ў галышы, Мые месяц пенаю з аблокаў. Адмывае поўню да зімы — Каб да бляску, да шклянога ззяння!.. Снедаю. Яечня і камы, […]
Сатварэнне
Сатварэнне У фіялетавых нябёсах Нібыта развітальны шлях — Бліскучы, ажно слепнуць лёсы І скачуць зайчыкі ў вачах! Уфіялетавых нябёсах Ён, Млечны, белым малаком Разліўся па-над нашай вёскай, Смугой стаіўся пад акном. Птушыны шлях, Сусвет надзеі — Плыве ў нябёсах чыйсці сон. У ім ствараюцца падзеі І кубак з цёплым малаком. 16.05.2019
На Млечном Пути, на Птушыным Шляху…
* * * На Млечном Пути, на Птушыным Шляху Жывем и ствараем прыкметы. Баімся грымотаў, памылак, граху І цешымся сонцам і ветрам. Лунаем у хмарках, аблоках, радках, Што зноў нараджаюцца ў сэрцы. Люструем пакуты і шчасце ў вачах, Імкнемся ў любові сагрэцца. На Птичьей Дороге, на Млечным Шляху Шукаем свой лёс, быццам птушкі, Што нават […]
Вулічны музыка
Вулічны музыка На вулічнай пляцоўцы ля палацу Спяваў прыгожы малады музыка. Гітару ён сваю пяшчотна ласціў, Басы ў калонках дабаўлялі крыку. Густоўная, дасціпная праграма — І слухачы запляскалі ў далоні. А ён спяваў пра цягнікі і маму, Пра колаў стук і дрэвы на адхоне. Пра памяць, што ирве на часткі сэрца, Пра слёзы здрады і […]
Нагода
Нагода Эпіграф: … Але й ля эдэмскіх кветак гляджуся, як райскі змей… Э. Акулін Змей ляжыць на санцапёку, Падстаўляе промням бокі, Млява выгінае спінку, Адганяе мух галінкай. Раптам трэск і шолах злева — Праз кусты імчыцца Ева. Не паспеў ён схамянуцца, Ды кудысьці ўбок крутнуцца, Аж нясецца за дзяўчынай Нейкі хлопец без рабрыны — Па […]
Горад спавіты вэлюмам…
* * * Горад спавіты вэлюмам, Лёгкім сяйвом дажджу. Там, за фіранкамі белымі — Коціцца лёгкі шум. Дожджык мазкамі лоўкімі адлюстраваў душу: Лісце каштанаў волкае І аксамітны шум. 27 траўня 2016
Летні дождж
Летні дождж Прыслухайцеся да дажджу — хіба так ходзяць? Дождж прыязджае на вазку, а як жа йначай? Вазок пастуквае, рыпіц, храпе рамізнік. Ён можа ехаць так дзень і два, а то і тыдзень. чаму так моцна цягне ў сон, як дождж прыедзе? Бо мы падсаджваемся ў воз, пакуль той трызніць… Вазок пастуквае, рыпіць, вада булькоча. […]
Варажба
Варажба Ізноў чырвоны чай І чорны, і зялёны. Маланкаю ў вачах — Гарачыя праклёны. Плыве цудоўны пах Засушанага лісця. Я разбіраю дах, Бо пары трэба выйсце. Дый годзе, няўжо чай? Ды са звычайнай парай? Не, на маіх вачах Душа сыходзіць з вара! І мёртвая вада Цяпер ліецца ў шклянку, Каб для людзей з ільда Не […]
Ранак
Ранак Ни добрых слоў, ні сонечнага ранку! Стаю, бы котка, і гляджу ў нябёсы. Рудая котка з жоўтымі вачыма, Гляджу ў нябёсы і стаю на ганку. Навокал снег, і хочацца ў сумётах Пакінуць след, лімонна-дзёрскі росчырк! Рудая котка з жоўтымі вачыма Пакіне росчырк, на бялюткім жоўты. Прачнуцца ўсе, пачнуць паліць на ганку, Убачаць у нябёсах […]
Снежная ціша
Снежная ціша пушысты, засыпаны снегам, адвечны ранак. І ціша такая, што час прыпыніў свой бег, Каб падзівіцца на шыбы, якія люструюць світанак, Прылашчыць паглядам раскошны, раўнюсенькі снег. Бязлюддзе, бязмоўе, бясслоўе, святарная неруш, Хвілінная выспа ў няспыннае плыні гадзін. Глядзіш, не вачыма — душой і пачуццям не верыш, Што свет прыадкрыў табе сэрца, і ты ў […]
Павуццё зімовае з зоркавым адценнем…
* * * Павуццё зімовае з зоркавым адценнем: Ці то шэрань з інеем, ці то снег блішчыць. Павучок у роспачы, бо згубіў адзенне: Голенькі ды кволенькі аж звініць-трымціць. Холадна да млоснага, цьмянага адчаю, Апраметнай немачы, чорнае тугі. Нас зіма шалёная спакушае чаем, Снамі пра зялёныя добрыя лугі. Павучку між шыбамі сніцца тонкі вэлюм І смуга […]
Ружы для каралевы
Ружы для каралевы засцялю я пасцель мімозамі. Не кідайся ў мяне пагрозамі — Ну і фік. што ты замужняя — Я нашлёпаю цябе ружамі! Пяшчотнымі і пякучымі, гнуткімі і калючымі У паветры дубцы пасвістваюць Каралева ляжыць, павісквае. І пакіну ў спакоі, разамлелую, Усю абсыпаную пялёсткамі белымі. 8 сакавіка 2016
Дзьмухаўцовы снег
Дзьмухаўцовы снег Пакроўскія званы і вецер Зліліся ў еднае «Замры!» Празрысты ранак лёгка п’ецца З ружовай лустачкай зары. Свет слухаў гуд, чупрыну чухаў: Пакровы ўжо, а дзе сняжок? І дзьмухаўцовым лёгкім пухам Укрыў зялёны муражок. 16.10.2018
Пераклады некаторых танка Рубока Шо
Рубока Шо (перастварэнні некаторых танка) Развязвае свой пояс Здымае доўгі шнур Які захоўвае ледзь-ледзь улоўны водар Вось тонкі мост Што лучыць два сусветы Гарну няшчасную Я шчыльна да сябе Нажаль каханне пакаёўкі Дрыготкая расінка На вастрыі асоту У дзень вясновы Наберазе адхонным Спаткаліся між зарасцяў асоту Дрыготкім веерам Люструе целы плынь Блішчыць залатое віно Пад […]
Стомлены вецер у восеньскім парку… — пераклад з рускай мовы
* * * Стомлены вецер у восеньскім парку, нібы сівы дворнік у зацёганай світцы, ціхенька пасвістваючы сабе пад нос, мяце па сцяжынках сухою галінкай меднае лісце. 11 снежня 2014
Вецер і мастачка
Вецер і мастачка Па двары блукае вецер, шпурляе нагамі смецце. ён чакае рудую дзяўчынкау з непаслухмянымі кучарамі, дзівачку-мастачку, што па начах, пакуль ніхто не бачыць, Распісвае далоні клёнам і каштанам золатам і барвяным. А вунь і яна, І позірк у яе зачараваны — Сёння ў іх будзе новая алея! 5 траўня 2016
Малына
Малына Пайшоу уранни па малины. Адвёў рукой убок галіну и у нетрах цёмнае листоты убачыу милую истоту пунсовы рот и круглы тварык што ззяе ўсмешкай як лихтарык. сеу на кукишки и пытаю: «а што за дзеучына такая?» Малая слоик — хоп за спину І важна мовіла: «Малына». 20 траўня 2017
Царскасельская статуя — пераклад з рускай мовы Ганны Ахматавай
Царскасельская статуя (пераклад з рускай мовы Ганны Ахматавай) Лунаюць жоўтыя лісты Над сажалкаю лебядзінай, І ззяюць барваю кусты амаль саспелай арабіны. Бялюткая, як першы снег, Падціснуўшы прыгожа ногі, Яна сядзіць, стаіўшы смех, Не зводзіць позірку з дарогі. Я адчувала смутны страх Ля гэтай дзеўчыны каменнай, Гуляла па яе плячах бязважка-лёгкае праменне. І як змагла я […]
Чорнае сонца — пераклад з рускай мовы Дар’і Дарошка
Чорнае сонца (пераклад з рускай мовы Дар’і Дарошка) Чорнае сонца ўзыйшло па-над домам. Стала ўсё раптам чужым, незнаёмым. Клёны і ліпы, праспекты і скверы Перакруціла без ладу, без меры. Чорнае сонца лунала ў відзежах, Перабірала дарогі бязмежжа. чорнае сонца палала над намі Ззяннем адчайным, чорна-барвяным, Вострым і грозным, смяротным, як джала, Высмактаць, знішчыць усё пагражала… […]
Лойма
Лойма (паводле беларускай міфалогіі, лясная жанчына-спакусніца) Вазьму сякеру я — і ў лес. Там буду стукаць да сутоння. Пасля прылягу на далоні, Ламачча буду слухаць трэск, На языкоў дзівіцца скокі Бяссоным задуменным вокам. На неба выкаціцца поўня, Залье прагал сваім святлом. І выйдзе да мяне з кустоўя Чароўная лясная лойма. Нячутнай падплыве ступой, Нахіліцца, кране […]
Верасовая панна
Верасовая панна Верасовая панна крычыць за ракою. Вецер воклічы ўзносіць да самых аблокаў. Толькі тыя аблокі занадта далёка, І ад іх патыхае нялюдскім спакоем. На плячах распатланыя чорныя космы. Стогн ірвецца са ссохлых, пакрыўленых вуснаў. Пад сухімі нагамі галінка не хрусне, Іх крапіва кусае амаль што нязлосна. За ракою нікога: пужаюцца людзі Верасовае панны з […]
Змрочны анёл
Змрочны анёл У стромкім касцёле паўсюдна фігуры, Што выраслі з каменя, дрэва і фарбы. Між імі анёл, што глядзіць з верхатуры Са скепсісам, жалем і трохі з пагардай. Адкуль у вачах яго гэткая горыч І твар нібы ў рымскага легіянера? Напэўна разьбяр быў не ў добрым гуморы, Ці страціў у людства апошнюю веру. Пад позіркам […]
Блёкат
Блёкат Паміж намі прабегла англійская котка. Так, англійская вечнаблакітная котка. Яе клічуць у спрэчках, імя яе Блёкат… І нахабствам гарыць яе жоўтае вока. Маляваць яе фарбаў не хопіць у свеце, Бо адценнеў шаленства вялізная прорва! З ёй знаёмыя ўсе, ну, хіба толькі дзеці… Людзям котка ўгрызаецца ў самае горла, Дастае да пячонак, высмоктвае мозг! Руйнаваць […]