Адкрыццё
Жнівень. Яшчэ колькі тыдняў спякотнага лета, Толькі мне чутна, што восень ужо ля парога. Кветкі петуній марнеюць ад ветру сырога. Пахі ў паветры мне служаць яскравай прыкметай, Кажуць яны, што свяціла з Ільвінай бярлогі Шусьнула ў госці, на ручкі да зорнай Дзяўчыны, І пазірае з халодных нябёсаў Айчыны, Слухае поклічы зорнай птушынай дарогі. Як невідушчы […]
Бібліятэка
Кожны ранак прачынаемся — Новай кнігай пачынаемся. І чытае ў кнізе бог, Хто нам сёння дапамог, Хто пакрыўдзіў, хто зняважыў. Кожны крок у кнізе важны, Кожная старонка, слова — Значна ўсё, І нават мова. Дзень праходзіць, і чытач Кажа сам сабе: «Дабранач!», Ставіць кнігу на паліцу, Каб нам — новай нарадзіцца… Раніцою прачынаемся — Новай […]
Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Начны акіян
Начное неба твар схіліла чорны, Углядваецца ў вока акіяна, Які ляжыць расслаблена, рахмана — Малюе ў нетрах зорную карону. Яго пагляд, празрысты, нібы люстра — Агромністае люстра на паў-свету — Уважлівы і пільны, быццам сетка! Хто скажа, што ў бяздоннай зрэнцы пуста? — Той не глядзеў у вусцішныя глыбі, Не бачыў слізгацення чорнай спіны, Не […]
Забытае царства
Затоплены замак забытых цароў. На слізкіх каменнях цвітуць анемоны. Гусцее сутонне за лесам калонаў, Якое застудзіць і рыбіну кроў. Пульсуе, іскрыцца марская імжа. Пустэльнік зашыўся пад камень употай. Пратаяла з ценяў жывая істота, Пагрозна трымаючы гостры кінжал. Хвалюецца, ходзіць бязважкі падол. Марская танцоўшчыца ў чорным убранні Танцуе самотна ў падводным маўчанні. Ні руху, ні дыху […]
Баразна
Сухадол ляжыць пахмура. Кінуць вокам — свет няміл. Уздымаецца віхура, Завівае мёртвы пыл. Лёг пад ветрам верас звонкі, Дрэвы хіляцца на бок, Нікне долу камняломка — Нешта гневаецца Бог! Надараецца часіна: Доля — горай за палын, Стане ў горле даўкай глінай Самы спраўны жытні блін… Бабы ходзяць хросным ходам, Гуртам цягнуць востры плуг. Дружным стогнам, […]
Як зрэнка ў аблямоўцы веяў…
* * * Як зрэнка ў аблямоўцы веяў, Душа ў паэзіі жыве. 10.11.2018
Танклявы шкляны гарлачык…
* * * Танклявы шкляны гарлачык Майго усведамлення Сусветнай прасторы Зрабіўся яшчэ больш крохкім, Яшчэ больш уразлівым, І зоркам у ім Стала нібыта цесна. Ды якое там цесна! — Амаль рызыкоўна. Рызыкоўна мітусіцца На самусенькім дне І кожнае імгненне Трапляць у палон Анігіляцыі любові, А мо яшчэ і веры, І нават надзеі… І што з […]
Свет наш маленькі, што тое яйка…
* * * Свет наш маленькі, што тое яйка! І вельмі крохкі. І дужа мяккі — Не на паверхні ён мяккі, што ты! — У кожным сэрцы, што топчуць боты. Што топчуць боты сяброўскай здрады, І гэтай з’яве не даць нам рады, Бо немагчыма ніяк уцяміць, Як можна здрадай душу запляміць! Свет жа маленькі, уразлівы, […]
Пешшу
Пешшу ў першы: Прыгоды — гэта прыгожа! Настаўніцы ўсмешка, Быццам праменьчык скрозь лісце. Пешшу ў дзяцінстве — Гэта нібыта скрозь неба, Неба, што вечна У смутку люструюць калюжы. Пешшу па лёсе — Гэтак вырошчваюць крылы. 23.02.2020
Памяркоўнасць
П’ю горкі чай. Паўкубка жыць яшчэ Да цукру. Бо ён на самым дне. Эх, размяшаць бы! Ды лыжка на стале, У кухні. Ісці лянотна Па яе. П’ю горкі чай, Чакаю слодычу, Каб натуральным чынам — Сам па сабедайшоў. П’ю горкі чай… Як практыка, як дзэн… Медытатыўны сон. І мне амаль што смачна… А можа, Так […]
Мова-мама
Я хаваюся ў мову, бы ў матчыны рукі — Прыціскаюся тварам да цёплых далоняў. Лашчаць сэрца пяшчотныя родныя гукі, Дакранаюцца чуйныя пальцы да скроняў. Я тулюся да мовы з глыбінным даверам, Бы ўмаленстве — да мяккіх матуліных грудзяў. Раскрываю насустрач ёй сэрца і дзверы — Яна цешыць, калі адракаюцца людзі. І яна захінае ў часіны […]
Мижвольнае чарадзейства
Лустачкі бульбы, лапікі моху, Вогнішча, смех ля ялін. Ноч надыходзіць памалу, патроху, Мяккай ступой па зямлі. Ноч падыходзіць да вогнішча, вочы, Поўныя іскраў, бляшчаць. Ці то не вочы ўжо? Думай, што хочаш Людзі ля вогнішча спяць. Зоркі ды поўня зіхочуць скрозь лапы. Ноч прылягла ля ялін. Летні лагодны дажджышка закрапаў. Памяць блукае ў Калі б… […]
Крылы
Нестае мне ўжо сілы, стамілася моцна Ад няроўнага ходу ўласналёсавых кроснаў. Папрадухай палоннай тку валошкі ды клёны, А з-пад пальцаў выходзяць бліскавіцы-праклёны… Я стамілася моцна, нестае мне ўжо сілы. Сніць, забыўшыся, сэрца, свае ўласныя крылы. 22.03.2022
Кава па-людску
Кава. З вяршкамі і цукрам. Кава. Моцная, пахне… Ну, чым там павінна пахнуць кава? Духмяная, добрая, набытая ва універмагу кава? Ды нічым асабліва надзвычайным не павінна яна пахнуць — толькі кавай. Так, добрай, сапраўднай, купленай ва універмагу кавай! Ці то чорнай, ці то з вяршкамі і цукрам сапраўднай кавай! Так і з людзьмі.. Напэўна, думка […]
Жывы калейдаскоп
У восеньскай бездані жоўтага лісця, Самотна-прывіднага жоўтага лісця, А можа, рудога, чырвонага лісця, У восеньскай бездані цемры няма. А ёсць там, у бездані восеньскай, штосьці Такое, ну, штосьці такое… прыгожае? Ды не, не прыгожае… Штосьці такое Там ёсць, чаго больш анідзе і няма. Вясёлае штосьці, гарэзнае штосьці, Як тысячы чорненькіх зрэнак сланечніка, Што ў поўню […]
Я дзьмухаўцы ўпляту ў вянок…
* * * Ля тваіх ног цвіце васілёк, ля маіх — валошка. Паміж намі памежны слуп. (Ул. Чараухін) Я дзьмухаўцы ўпляту ў вянок, Ты — одуванчик. Ля ног квітнее василёк, Цветёт валошка. Памежны слуп цикуе крок, Ён не цвице ля нашых ног, Ён мёртвы… 20.06.23
Белы верш пра ружовы пакой
Ружовы колер кветак на шпалерах. Не ружа кветка — так рамонак нейки. Ци то валошка… Хто их, кветки, ведае?.. Не разабраць. не разглядзець пялёсткі — Ружовыя пялёсткі на шпалерах… А можа, ружа? А мо, усёткі ружа? Пакінь надзею, госць, сюды ўвайшоўшы! Пакінь і веру звонку, за дзвярыма. Любоў употай пранясі з сабою: З любоўю і […]
У фіялетавых браткоў — фіялетавая душа…
* * * У фіялетавых браткоў — фіялетавая душа. Бо кветкі не хлусяць ані колерам, ані водарам, ані, тым больш. словам. У адрозненне ад людзей, кветкі не разумеюць, што такое мана. Вось і глядзяцца яны проста ў нябёсы, як у люстэрка. Вось і ўглядаюцца ў іх нябёсы вачыма анёлаў. 22.10.23
Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Узыход
Узыход Я стамілася вельмі, стамілася моцна — Ад надзеі дрыготкай, шчымлівага ззяння Зоррак памяці, цьмянай, пакутліва-млоснай У сваёй безвыходнасці вечных бадзянняў. Што стамілася — сіл не хапае на погляд! Ні на ўздых не хапае паветра і мары! Навальніца ў крыві ірве сэрца на кроплі, І душа, нібы сонца, узыходзіць над хмарай. 26.11.2021
Ноч разводзіць густое чарніла…
* * * Ноч разводзіць густое чарніла І малюе бухматыя гронкі, Што цямрэчы прасвечваюць міла І насычваюць водарам тонкім Двор заснулы і лаўку альтанкі. Гронкі бэзу, як сонмы галактык. У душы нараджаецца танка Пранястомных вястунак крылатых, Што лятуцьскрозь бяздонную цемру Па Птушынай Дарозе бясконцай. Зорны вецер гуляюцца з пер’ем, А наперадзе — роднае Сонца. Да […]
Памяць 2
Памяць Жыць – значыць мыць золата. І тым больш у нас шанцаў адшукаць яго, чым болей мы просеем пяску. (Дар’я Дарошка) Прыходзяць людзі і сыходзяць, І застаецца… Добры след: На згадкі багацее свет, Яны гукаюць пры нагодзе. Няма ў латку нічога злога Пасля вірлівай плыні дзён Люляе памяць дзіўны плён Залатамыйніка старога. Сплываюць страты, спрэчкі, […]
Памяць 1
Памяць Жыць – значыць мыць золата. І тым больш у нас шанцаў адшукаць яго, чым болей мы просеем пяску. (Дар’я Дарошка) Прыходзяць людзі і сыходзяць, І застаецца добры след. На згадкі багацее свет. Яны ўсплываюць пры нагодзе. Плынь часу вымывае звадкі З залатамыйнага латка. І ззяюць зоркамі ў руках Цудоўных момантаў зярняткі. 1 лютага 2020
Вершнік
Вершнік У вушы ўліваецца шолах і словы. У пальцах дубоў промні поўні, як лёзы. У чорных вірах захлынаецца позірк. Запознены вершнік вяртаецца з ловаў. Забыўся на час і на вёрткія сеткі, Гукае, блукае бясконца і марна, А потым памкнуўся за казачнай сарнай І трапіў да зыркай, як зорачка кветкі. І клічуць яго па-ранейшаму — верш–нік. […]
Дождж ідзе павольна, пакрысе…
* * * Дождж ідзе павольна, пакрысе. Тупае па лужынах паважна. Быццам з-пад ілба глядзіць на ўсе Шапікі, дамы, платы і лазні. Радуецца ціхенька ў душы, Што нарэшце скончылася спёка. Ля ракі гуляе ў галышы, Мые месяц пенаю з аблокаў. Адмывае поўню да зімы — Каб да бляску, да шклянога ззяння!.. Снедаю. Яечня і камы, […]
Сатварэнне
Сатварэнне У фіялетавых нябёсах Нібыта развітальны шлях — Бліскучы, ажно слепнуць лёсы І скачуць зайчыкі ў вачах! Уфіялетавых нябёсах Ён, Млечны, белым малаком Разліўся па-над нашай вёскай, Смугой стаіўся пад акном. Птушыны шлях, Сусвет надзеі — Плыве ў нябёсах чыйсці сон. У ім ствараюцца падзеі І кубак з цёплым малаком. 16.05.2019
На Млечном Пути, на Птушыным Шляху…
* * * На Млечном Пути, на Птушыным Шляху Жывем и ствараем прыкметы. Баімся грымотаў, памылак, граху І цешымся сонцам і ветрам. Лунаем у хмарках, аблоках, радках, Што зноў нараджаюцца ў сэрцы. Люструем пакуты і шчасце ў вачах, Імкнемся ў любові сагрэцца. На Птичьей Дороге, на Млечным Шляху Шукаем свой лёс, быццам птушкі, Што нават […]
Вулічны музыка
Вулічны музыка На вулічнай пляцоўцы ля палацу Спяваў прыгожы малады музыка. Гітару ён сваю пяшчотна ласціў, Басы ў калонках дабаўлялі крыку. Густоўная, дасціпная праграма — І слухачы запляскалі ў далоні. А ён спяваў пра цягнікі і маму, Пра колаў стук і дрэвы на адхоне. Пра памяць, што ирве на часткі сэрца, Пра слёзы здрады і […]
Нагода
Нагода Эпіграф: … Але й ля эдэмскіх кветак гляджуся, як райскі змей… Э. Акулін Змей ляжыць на санцапёку, Падстаўляе промням бокі, Млява выгінае спінку, Адганяе мух галінкай. Раптам трэск і шолах злева — Праз кусты імчыцца Ева. Не паспеў ён схамянуцца, Ды кудысьці ўбок крутнуцца, Аж нясецца за дзяўчынай Нейкі хлопец без рабрыны — Па […]