Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Лойма
Лойма (паводле беларускай міфалогіі, лясная жанчына-спакусніца) Вазьму сякеру я — і ў лес. Там буду стукаць да сутоння. Пасля прылягу на далоні, Ламачча буду слухаць трэск, На языкоў дзівіцца скокі Бяссоным задуменным вокам. На неба выкаціцца поўня, Залье прагал сваім святлом. І выйдзе да мяне з кустоўя Чароўная лясная лойма. Нячутнай падплыве ступой, Нахіліцца, кране […]
Верасовая панна
Верасовая панна Верасовая панна крычыць за ракою. Вецер воклічы ўзносіць да самых аблокаў. Толькі тыя аблокі занадта далёка, І ад іх патыхае нялюдскім спакоем. На плячах распатланыя чорныя космы. Стогн ірвецца са ссохлых, пакрыўленых вуснаў. Пад сухімі нагамі галінка не хрусне, Іх крапіва кусае амаль што нязлосна. За ракою нікога: пужаюцца людзі Верасовае панны з […]
Азярніцы
Азярніцы Россып зіхотак, блішчыць Зорны Кол*. Спіць азярына і пушча наўкол. З-за аблачын паказалася поўня, Шухнула ззяннем малочным, халодным. Ад чаратоў, між лілеяў чароўных, Сцежка прабегла зіхоткая, роўная. Раптам яе патрывожылі вілы, То з глыбіні таямнічай усплылі Стайкай, пабраўшыся разам за ручкі, Вадзяніковы гарэзныя ўнучкі, Каб пагуляць колькі часу на волі, Покуль зара не дзьмухне […]