Осенний стиль, или Осьмиручка
Осенний стиль, или Осьмиручка Разбросанные “Мишки”, плед. И руки, Ласкающие, тёплые, повсюду. Они повсюду — тёплые ладони, И страстные, и нежные твои. Твои? Мои! Они мои и только! Теперь мои, как “Мишки”, плед и пальцы. Вот эти пальцы, что в моих ладонях — Попались, ии уже не отпущу! Ах, эти вот бессовестные руки! Ах, этот […]
Ружы для каралевы
Ружы для каралевы засцялю я пасцель мімозамі. Не кідайся ў мяне пагрозамі – Ну і фік. што ты замужняя – Я нашлёпаю цябе ружамі! Пяшчотнымі і пякучымі, гнуткімі і калючымі У паветры дубцы пасвістваюць Каралева ляжыць, павісквае. І пакіну ў спакоі, разамлелую, Усю абсыпаную пялёсткамі белымі. 8 сакавіка 2016
Пераклады некаторых танка Рубока Шо
Рубока Шо (перастварэнні некаторых танка) Развязвае свой пояс Здымае доўгі шнур Які захоўвае ледзь-ледзь улоўны водар Вось тонкі мост Што лучыць два сусветы Гарну няшчасную Я шчыльна да сябе Нажаль каханне пакаёўкі Дрыготкая расінка На вастрыі асоту У дзень вясновы Наберазе адхонным Спаткаліся між зарасцяў асоту Дрыготкім веерам Люструе целы плынь Блішчыць залатое віно Пад […]
Лойма
Лойма (паводле беларускай міфалогіі, лясная жанчына-спакусніца) Вазьму сякеру я — і ў лес. Там буду стукаць да сутоння. Пасля прылягу на далоні, Ламачча буду слухаць трэск, На языкоў дзівіцца скокі Бяссоным задуменным вокам. На неба выкаціцца поўня, Залье прагал сваім святлом. І выйдзе да мяне з кустоўя Чароўная лясная лойма. Нячутнай падплыве ступой, Нахіліцца, кране […]
А свет под фонарями робок…
* * * А свет под фонарями робок: Едва трепещет, чуть живой. Хохочет пёс сторожевой, Звенит цепями из-за скобок Чужих несбывшихся надежд. Под грохот двух сердцебиений Кривляются немые тени На полотне закрытых вежд… 26.05.2018
Азярніцы
Азярніцы Россып зіхотак, блішчыць Зорны Кол*. Спіць азярына і пушча наўкол. З-за аблачын паказалася поўня, Шухнула ззяннем малочным, халодным. Ад чаратоў, між лілеяў чароўных, Сцежка прабегла зіхоткая, роўная. Раптам яе патрывожылі вілы, То з глыбіні таямнічай усплылі Стайкай, пабраўшыся разам за ручкі, Вадзяніковы гарэзныя ўнучкі, Каб пагуляць колькі часу на волі, Покуль зара не дзьмухне […]
Яблынька
Яблынька Яна стаяла ў зялёным строі пасярод вечаровага саду, Чароўная і летуценная, І бледны маладзік пацалаваў ёй па старым звычаі высокія грудзі. Галантны шляхціц са срэбнай шабляй даўно ўжо пакінуў баль, а шчокі паненкі гараць у вечаровым змроку, , і вочы блішчаць ярчэй за начныя росы! Шэпт прыдворных яблынь далятае нібыта здалёку… Заўтра ён прыйдзе […]