Бібліятэка
Кожны ранак прачынаемся — Новай кнігай пачынаемся. І чытае ў кнізе бог, Хто нам сёння дапамог, Хто пакрыўдзіў, хто зняважыў. Кожны крок у кнізе важны, Кожная старонка, слова — Значна ўсё, І нават мова. Дзень праходзіць, і чытач Кажа сам сабе: “Дабранач!”, Ставіць кнігу на паліцу, Каб нам — новай нарадзіцца… Раніцою прачынаемся — Новай […]
Дар’ю Дарошка узнагародзілі граматай за асабісты ўклад у развіццё СПБ
< p>На сходзе гомельскага аддзялення Саюза пісьменнікаў Беларусі на пярэдадні сёлятніх “Літаратурных дажынак” старшыня абласнога аддзялення Уладзімір Гаўрыловіц уручыў Дар’і грамату за асабісты ўклад у развіццё арганізацыі. “Грамата. Узнагароджваецца Чараухіна Таццяна Леанідаўна за асабісты ўклад у развіццё творчай арганізацыі, а таксама з нагоды 90-годдзя Саюза пісьменнікаў Беларусі. Старшыня ГА “Саюз письменнікаў Беларусі” А.М. Карлюкевіч.”
Сны о свете
А в мире есть столько света, Что в нём утонуть — раз плюнуть! В нём плещется всласть планета, В нём плавают вечность луны. В нём солнечные зайчата, Мышата, котята, лиски, На нитях-лучах качаясь, Срываются в чашки, миски И тонут в супах и чае, И нет тех супов вкуснее!.. Во тьме наяву дичаю, Но в свете […]
Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Предрассветная разносится…
* * * Предрассветная разносится Чёрных птиц разноголосица. В сером небе звуки сеются, Звёздною дорожкой стелются. Чтобы солнце красным ободом Закатилось по дорожке в дом! И спросонья чтоб споткнулося — В чай зелёный окунулося! 24.10.24
Мой город
У Гомеля в плену по воле парк Летит из века в век старинный парк. У Гомеля в объятиях душа, Питается из звёздного Ковша. Моя душа зарёю поутру Искрится и резвится на ветру. Моя душа зимою — чистый снег. И птицы взлёт, и рыси быстрый бег… Она сама — мой город вековой До каждой горькой раны […]
Жертва
Под шершавой, иссохшей, бездушной корой, То ли дерева, то ль бытия Встрепенулась в надежде весенней порой животворная искра-дитя. И игрою своей, источающей свет, Обожгла искра корни миров. И Вселенная, спавшая тысячи лет, Пробудилась от шелеста крон. И не дерево — лес! — и не искра — звезда! — В каждом сердце цикады ночной. Просто кто-то […]
Жаркая осень, ты хуже бесснежной зимы…
* * * Жаркая осень, ты хуже бесснежной зимы. Жаркая осень, ты хуже холодного лета. Жаркая осень, ты хуже морозной весны. Это насмешка над логикой, разумом, светом. Жаркая осень… Зачем она, и для чего Кем-то там свыше для бедного тела даётся? Жаркой любовью пылает абстрактное зло — Также абсурдно сияет осеннее солнце. Хочется верить в […]
В ЛЮБВИ
Любимые папины часы. Наручные, с большим циферблатом, с красивыми арабскими цифрами на нём. И с окошечком календаря, отщёлкивающим, как шелуху, дни каждую новую полночь. Вскр белыми буквами на красном квадратике и будни — чёрными буквами на белом. Красивый большой циферблат в кругляше жёлтого металла. Это были наручные часы на коричневом ремешке — папины часы, которые […]
Два рассказа Дарьи Дорошко опубликованы в «Нёмане» 2024-8
В августовском номере литературного журнала «Нёман» опубликовано два рассказа Дарьи Дорошко: «Однушка» и «Жил да был Белый Свитер». Они опубликованы на нашем сайте. Можно ознакомиться.
Жил да был Белый Свитер
Белому Свитеру было два года. В год своего рождения он был куплен в универмаге, на третьем этаже, в отделе женской одежды. Куплен не один, а вместе с единовязанным братом-близнецом — Чёрным Свитером. Но на гастроли актриса взяла именно его, а не брата. Он казался ей наряднее, что ли. Хотя они оба были связаны непритязательной машинной […]
Як зрэнка ў аблямоўцы веяў…
* * * Як зрэнка ў аблямоўцы веяў, Душа ў паэзіі жыве. 10.11.2018
Танклявы шкляны гарлачык…
* * * Танклявы шкляны гарлачык Майго усведамлення Сусветнай прасторы Зрабіўся яшчэ больш крохкім, Яшчэ больш уразлівым, І зоркам у ім Стала нібыта цесна. Ды якое там цесна! — Амаль рызыкоўна. Рызыкоўна мітусіцца На самусенькім дне І кожнае імгненне Трапляць у палон Анігіляцыі любові, А мо яшчэ і веры, І нават надзеі… І што з […]
Свет наш маленькі, што тое яйка…
* * * Свет наш маленькі, што тое яйка! І вельмі крохкі. І дужа мяккі — Не на паверхні ён мяккі, што ты! — У кожным сэрцы, што топчуць боты. Што топчуць боты сяброўскай здрады, І гэтай з’яве не даць нам рады, Бо немагчыма ніяк уцяміць, Як можна здрадай душу запляміць! Свет жа маленькі, уразлівы, […]
Пешшу
Пешшу ў першы: Прыгоды — гэта прыгожа! Настаўніцы ўсмешка, Быццам праменьчык скрозь лісце. Пешшу ў дзяцінстве — Гэта нібыта скрозь неба, Неба, што вечна У смутку люструюць калюжы. Пешшу па лёсе — Гэтак вырошчваюць крылы. 23.02.2020
Памяркоўнасць
П’ю горкі чай. Паўкубка жыць яшчэ Да цукру. Бо ён на самым дне. Эх, размяшаць бы! Ды лыжка на стале, У кухні. Ісці лянотна Па яе. П’ю горкі чай, Чакаю слодычу, Каб натуральным чынам — Сам па сабедайшоў. П’ю горкі чай… Як практыка, як дзэн… Медытатыўны сон. І мне амаль што смачна… А можа, Так […]
Мова-мама
Я хаваюся ў мову, бы ў матчыны рукі — Прыціскаюся тварам да цёплых далоняў. Лашчаць сэрца пяшчотныя родныя гукі, Дакранаюцца чуйныя пальцы да скроняў. Я тулюся да мовы з глыбінным даверам, Бы ўмаленстве — да мяккіх матуліных грудзяў. Раскрываю насустрач ёй сэрца і дзверы — Яна цешыць, калі адракаюцца людзі. І яна захінае ў часіны […]
Мижвольнае чарадзейства
Лустачкі бульбы, лапікі моху, Вогнішча, смех ля ялін. Ноч надыходзіць памалу, патроху, Мяккай ступой па зямлі. Ноч падыходзіць да вогнішча, вочы, Поўныя іскраў, бляшчаць. Ці то не вочы ўжо? Думай, што хочаш Людзі ля вогнішча спяць. Зоркі ды поўня зіхочуць скрозь лапы. Ноч прылягла ля ялін. Летні лагодны дажджышка закрапаў. Памяць блукае ў Калі б… […]
Крылы
Нестае мне ўжо сілы, стамілася моцна Ад няроўнага ходу ўласналёсавых кроснаў. Папрадухай палоннай тку валошкі ды клёны, А з-пад пальцаў выходзяць бліскавіцы-праклёны… Я стамілася моцна, нестае мне ўжо сілы. Сніць, забыўшыся, сэрца, свае ўласныя крылы. 22.03.2022
Кава па-людску
Кава. З вяршкамі і цукрам. Кава. Моцная, пахне… Ну, чым там павінна пахнуць кава? Духмяная, добрая, набытая ва універмагу кава? Ды нічым асабліва надзвычайным не павінна яна пахнуць — толькі кавай. Так, добрай, сапраўднай, купленай ва універмагу кавай! Ці то чорнай, ці то з вяршкамі і цукрам сапраўднай кавай! Так і з людзьмі.. Напэўна, думка […]
Жывы калейдаскоп
У восеньскай бездані жоўтага лісця, Самотна-прывіднага жоўтага лісця, А можа, рудога, чырвонага лісця, У восеньскай бездані цемры няма. А ёсць там, у бездані восеньскай, штосьці Такое, ну, штосьці такое… прыгожае? Ды не, не прыгожае… Штосьці такое Там ёсць, чаго больш анідзе і няма. Вясёлае штосьці, гарэзнае штосьці, Як тысячы чорненькіх зрэнак сланечніка, Што ў поўню […]
Я дзьмухаўцы ўпляту ў вянок…
* * * Ля тваіх ног цвіце васілёк, ля маіх — валошка. Паміж намі памежны слуп. (Ул. Чараухін) Я дзьмухаўцы ўпляту ў вянок, Ты — одуванчик. Ля ног квітнее василёк, Цветёт валошка. Памежны слуп цикуе крок, Ён не цвице ля нашых ног, Ён мёртвы… 20.06.23
Белы верш пра ружовы пакой
Ружовы колер кветак на шпалерах. Не ружа кветка — так рамонак нейки. Ци то валошка… Хто их, кветки, ведае?.. Не разабраць. не разглядзець пялёсткі — Ружовыя пялёсткі на шпалерах… А можа, ружа? А мо, усёткі ружа? Пакінь надзею, госць, сюды ўвайшоўшы! Пакінь і веру звонку, за дзвярыма. Любоў употай пранясі з сабою: З любоўю і […]
У фіялетавых браткоў — фіялетавая душа…
* * * У фіялетавых браткоў — фіялетавая душа. Бо кветкі не хлусяць ані колерам, ані водарам, ані, тым больш. словам. У адрозненне ад людзей, кветкі не разумеюць, што такое мана. Вось і глядзяцца яны проста ў нябёсы, як у люстэрка. Вось і ўглядаюцца ў іх нябёсы вачыма анёлаў. 22.10.23
Создать бы свой театр!..
* * * Создать бы свой театр! Ну тот, который — мир. И населить людьми, Которые — актёры! А после сесть в партер — Ряд этак во второй — И замутить спектакль… Да хоть бы “Ревизора”! Хотя зачем мне мир Истлевших старых пьес, в которых демиург Из слов воздвигнул стены? Я сам себе творец! А […]
Лунный ливень
Мы под ливнем гуляли в четвёртом часу, На растущей луне, полнолунию внемля. Не в полях, не в болотах, не в спящем лесу, А у нас под балконом, где липы и ели. У четвёртого часа законы свои. И неважно. что город, что люди и окна! — На ладони луны ливень нянчил двоих, Позволяя в сквозь куртки […]
Русалкі
Мой лістападзе, прачынацца час! На вечным золку —зараз змрок і холад. Калі на дрэвах шэрань, быццам наст, Тады русалкі пакідаюць горад. Па дзіўным насце ў свет гушчарных сноў Яны сыходзяць памяртвелым цудам. На сінечы шмат зорных ланцугоў: Сляды адводзяць прэч ад злой астуды. А снегапад стварае міражы І засыпае ўсе памылкі лёсу. Зіма. І холад. […]
Зеркальщик
Как здорово, что нет зеркал! Ни одного — в темнице вязкой, Которую сам свет предал И выжег походя все краски. Как хорошо. что в этом сне, Что червоточиной свербящей Сплёл лабиринты для теней, Нет амальгамы звёзд слепящих! ! Иначе было бы невмочь Хранить зеницам память света, Которую так любит ночь Слизнуть с экватора планеты. В […]
Первый снег
По неровной окружности стылой луны Словно жук, проползала беспечная тучка. Это было игрою, и капли слюны От усердия капали в лунные лучики. И блестели, сверкали, неведомо как Превращаясь в бриллианты с пыльцою седою! Проползла целый круг, как ребёнок, легка, И подпрыгнув смешно, погналась за звездою. А зима началась! Белой крупкой снега Полетели с небес в […]
У Гомелі прэзентавалі анталогію перакладаў «Зямля — наш агульны дом». Том 2
15 лістапада ў актавай зале гомельскай універсальнай бібліятэкі ім. Леніна прэзентавалі другі том беларуска-расійскага перакладчыцкага праекта “Зямля – наш агульны дом”, які ажыццявіўся ў рамках сумеснага праекта “Берагі сяброўства”. Анталогія сучаснай сусветнай паэзіі «Зямля — наш агульны дом», кніга 2 (Гомель, Мазыр). Гэта ёмкая кніга на тры пальцы таўшчынёй. Цвёрдая вокладка. Неяк нязвыкла трымаць у […]