Начны акіян

Начное неба твар схіліла чорны,
Углядваецца ў вока акіяна,
Які ляжыць расслаблена, рахмана –
Малюе ў нетрах зорную карону.
Яго пагляд, празрысты, нібы люстра –
Агромністае люстра на паў-свету –
Уважлівы і пільны, быццам сетка!
Хто скажа, што ў бяздоннай зрэнцы пуста? –
Той не глядзеў у вусцішныя глыбі,
Не бачыў слізгацення чорнай спіны,
Не бачыў, як лунае несупынна
Уніклівая, скрадлівая рыба.
Не бачыў ён, як сілішча тугая
разгортваецца плаўна і раскута,
Не ведае пра велічнага спрута
За той мяжой, дзе промні не сягаюць!

27 сакавіка 2021

Tags: Владимир Череухин, стихи на белорусском языке