Лойма

Лойма

(паводле беларускай міфалогіі, лясная жанчына-спакусніца)

Вазьму сякеру я — і ў лес.
Там буду стукаць да сутоння.
Пасля прылягу на далоні,
Ламачча буду слухаць трэск,
На языкоў дзівіцца скокі
Бяссоным задуменным вокам.
На неба выкаціцца поўня,
Залье прагал сваім святлом.
І выйдзе да мяне з кустоўя
Чароўная лясная лойма.
Нячутнай падплыве ступой,
Нахіліцца, кране рукой.
Даткнецца шоўкам валасоў
Шчакі маёй і ўспыхне кроў!
Убачу ў зрэнках, блізка-блізка,
Цяпла аранжавыя блікі.
Сальюцца вусны ў пацалунку,
Грудзей адчую скурай пругкасць.
Гарачыя самкнуцца рукі
На гнуткім стане: «Стой, галубка!
Вядомы ўсе мне твае звычкі.
Не выслізнеш, падобна знічцы,
З абдымкаў месяца. О-о не-е-е!..
Не пойдзеш, лойма, ад мяне!»

2007 год

Метки: Владимир Череухин, интимная лирика, мифологические стихи, стихи на белорусском языке