Стрыптыз на лістку крапівы
Не спалося. Накінула куртку і выйшла ў сад. Прайшлася ў самы далёкі закуток. Там у мяне, ля самага плота ляжыць цудоўны чурбачок для паэтычных вячорак у кампаніі музы. На гэты раз ніякага нататніка я з сабой не брала. Паляпала па кішэнях – цыгарэт там таксама не апынулася – пакінула іх на лядоўні. Ўздыхнула і стала паглядаць на месяц проста так. Задумалася пра нешта, разглядваючы чорныя сілуэты дрэў з цёмна – сінімі латкамі ў серабрыстую зорачку. Потым мой позірк перамясціўся на рэчы бліжэйшыя, а менавіта на высокае цыбоўе ўладарнай крапівы, на жамчужны бляск начной расы на пругкім лісці. Нешта дзіўнае прыцягнула ўвагу майго мозгу, што свабодна дрэйфаваў сярод думак і я абудзілася, ўтаропілася на бліжэйшы крапіўны ліст, які зацікавіў мяне. Пасярод найпаўнейшай адсутнасці ветру ён ціхенька пагойдваўся і на ім штось-ці варушылася. Да майго слыху даляцеў тонкі звон, быццам ад навушнікаў-“таблетак”. Песня ці што? Так, я разабрала словы. Танюткі камарыны галасок галасіў ва ўсю сваю немікронную моц: “Рыфмаплёцтва не ў пашані-і-і – лепш мятлой махаці ўранні-і-і!” Толькі што – ж гэта спеў такі надрыўны? ! Я нахілілася наперад і прыжмурылася. Навошта гэта рабіць у начным прыцемку? Але – звычка – што паробіш! Ва ўсялякім выпадку я згледзела на крапіўным лісце натуральную небывальшчыну: проста пасярэдзіне драпежна-варсістай паверхні, да якой і даткнуцца-то боязна, бадзёра “запальвала” нейкая, ну не сказаць, што мятлушка, скажам так: фігурыстая дзюймовачка з шырокімі крылцамі. Не, ну на самой справе – дзяваха – усё пры ёй, толькі ростам з мой мезенец, ды выкручваецца-то як! О-о-о: сцягнула з сябе нейкае свовё эльфійскае “міні”. Ну ё-маё! Я аж папярхнулася! Гэта прыцягнула ўвагу сэксапільнага напаўпразрыстага крылатага мезенца і ён замёр, утаропіўшыся на мяне. Потым у начной нерушы празвінела недаверлівае пытанне:
– Ты мяне насамрэч бачыш?
– Яшчэ як! Я і не ўяўляла, што э -э – э … – я збянтэжылася, не ведаючы, як назваць гэтую істоту, але скарысталася самым блізкім, што круцілася на языку, – Не ведала, што эльфы так могуць .
Кроха прыўзнялася ў паветра, падалей ад крапіўнага ліста, спрытна ўсцягнула назад сваю адзежынку і з асалодай пацёрла нагой аб нагу:
-Мне больш падабаецца слова фея.
Я звярнула ўвагу на яе рухі і спачувальна спытала:
– Што, свярбіць?
– Яшчэ як! – Піскнула фея і спікіравала ў нейкую непрыкметную лужынку. Зрэшты, асвяжылася яна імгненна і тут- жа зноў павісла перад маімі вачыма.
– Гэта ваша народная забаўка – танчыць на крапіве?
– Ды не! Я фея кляновага танцу. Менавіта дзякуючы нам кляновыя лісце ўвосень так прыгожа і плаўна кружыцца ў паветры. Без нас яны-б, як дурні, так бы і плюхаліся наўпрост ўніз. Апусціла лісток на зямлю – ляці наверх, да новага.
– Прыгожа! – Захапляюся я, – А яшчэ якая-небудзь праца ў вас ёсць?
– Яшчэ ёсць феі кветкавых усмешак. Апусціцца фея ў астру, і тая становіцца прыгожай-прыгожай. Тады і раса на ёй проста зіхаціць. Без нас, фей, усе кветкі сумныя, непрывабныя – з гонарам скончыла малая .
– Ну, тады гэта выдатна, што вы ёсць! – Вырашыла я.
– А на месяцы таксама жывуць нейкія феі? Вунь, як цудоўна ён свеціць.
– Не, гэта феі месяцовага святла. Яны жывуць у паветры. Ты глядзіш на месяц скрозь іх, вось табе ён і здаецца прыгожым, а гэта ўсё яны.
– Здорава! – яшчэ раз захапілася я і вырашыла вярнуцца да адной недарэчнасці:
– Ты-ж сказала, што танцуеш з кляновым лісцем. Што – ж тады ты робіш ноччу ў маім садзе ў самым крапіўным закутку?
Фея ўзвілася высока ў паветра і крутанулася там. Выплюхнула эмоцыі і зноў абрынулася да мяне. Зрабіла выгляд, што прысела на кукішкі перад маім носам і душэўна патлумачыла:
– Сёння ў дзень я танчыла ў гарадскім парку разам з астатнімі. Дзьмуў цудоўны вецер. Словам, мы былі ва ўдары! Людзі туды-сюды ходзяць. Ну любуюцца, вядома, як лісцікі кружацца, але бягуць сабе далей. А тут нейкая мясцовая гарадская паэтка надарылася, рудзенькая такая. Гэтая нікуды далей не пабегла – вочы шырака расплюшчыла і зорыць імі па баках, усміхаецца. А потым, прыкінь, раскінула рукі і закружылася з намі! Праўда, зусім трошачкі. Прыкінь, праўдзівая фея, так?! Уражлівая апынулася. Зацягнула нас сёння ў свой ??сон, увесь карагод. Ну і адарвалася на славу! Зладзіла праўдзівую кляновую завіруху. Дзве гадзіны змушала нас кружыцца, фантазёрка, замарыліся мы з ёй. Потым уціхамірылася. Я плаўна так апускаю свой ??лісток проста перад яе чаравікамі. І тут яна на мой лісток глядзіць і гаворыць: ” А я станчыла-б на гэтым лістку!” – Я, канечне-ж гэтага не сцярпела, я -же з ім сама толькі што кружылася! Падлятае я ўгору, проста да твару дылды гэтай, трэба сказаць, што паэты часам могуць бачыць нас у сне, падлятае я да яе і кажу так: “Калі ты на гэтым кляновым лістку зараз пратанчыш – я станцую стрыптыз на лістку крапівы!” – Галасок расказчицы сумна абарваўся. Я памаўчала трохі разам з ёй, але вырашыла перапыніць паўзу:
– Ну і што здарылася?
– Ды запамятовала я, – вискнул камар, – што гэта сон! Прайграла я! Вось, – сумна скончыла яна. – Паляцела я ад сораму адпрацоўваць спрэчку на самы канец горада! .. А што, публічнасць мы не абгаворвалі! Думаю, станцую халоднаму месяцоваму святлу так, каб яму горача зрабілася, як маім ступням! Вось! А цябе я ў цыбоўі ад засмучэння не ўгледзела, а ты аказваецца, яшчэ і добрая паэтка: згледзела мяне наяве. Толькі добрыя паэты здольныя бачыць фею наяве.
– Дзякуй, красуня, за камплімент, – усміхнулася я і нечакана пазяхнула. Хацела яшчэ штосьці дадаць, і пазяхнула яшчэ раз, зусім ужо жудасна. Заўважыла, што дух танца адляцеў далей, мабыць, каб не ўдыхнулі незнарок, і вінавата прамовіла:
– Здаецца, час мне і баиньки, а то заўтра, як прыйду ў рэдакцыю, зусім не выспаўшыся – мой шэф Цімафей – зусім не фея. А тое, што я, як ты кажаш, добрая паэтка, напэўна не перашкодзіць мне запрасіць цябе ў мой сон. Ветру няма. Лісце амаль не падае. Працы няма. Памахай крылцамі ў мяне перад носам, нагадай, што ды як. Пасядзім да раніцы, чаю попьём. У мяне ёсць зялёны з сапраўднымі пялёсткамі язміну.
2014