Жывыя мы жніўнямі…
* * * Жывыя мы жніўнямі, Ліўнямі сінімі дыхаем мы. Зоркамі з неба, міглівымі, верым мы, марым мы. Сонцамі летнімі, чулымі, мілымі крочым мы. За небасхілам схаванымі мроямі снім. Шчасцімся ветрыкам і апельсінамі рыжымі з рынка вакзальнага. Цешымся берагам, белым сняжком прыцярушаным. І навальніцамі жоўта-мядовага колеру, спелымі, спім… 2009
Калі ўжо ўсё закончыцца…
* * * Калі ўжо ўсё закончыцца, Калі ўжо ўсё адбудецца І вершы ўсе напішуцца, І мары адцвітуць, Напэўна, нам захочацца Хоць крышку замарудзіцца І нават неяк сцішыцца, Каб затрымацца тут. 2007
Надвячорак
Надвячорак На світанку ночы — на зыходзе дня — Месячак пяшчотна цешыў кацяня: Казытаў жывоцік, плямкі ўздоўж спіны, Мармытаў ледзь чутна між аблокаў сны, Баяў сон пра татку — добрага ката, Размалёўваў казку ў колер малака. Я сяброў частую цёплым малаком, Запрашаю шчасце ў мой утульны дом! 7 чэрвеня 2014
Яблынька
Яблынька Яна стаяла ў зялёным строі пасярод вечаровага саду, Чароўная і летуценная, І бледны маладзік пацалаваў ёй па старым звычаі высокія грудзі. Галантны шляхціц са срэбнай шабляй даўно ўжо пакінуў баль, а шчокі паненкі гараць у вечаровым змроку, , і вочы блішчаць ярчэй за начныя росы! Шэпт прыдворных яблынь далятае нібыта здалёку… Заўтра ён прыйдзе […]
На нараджэнне Хрыстова
На нараджэнне Хрыстова Радуйся свет, нарадзілася тое ягня, якое шпурнуць ваўкам з валасатымі сэрцамі! Кроўю нявіннага паспрабавалі сцерці выскал звярыны з твару таго, хто быў створаны па падабенстве Божым. Сплыла дзьве тысячы год і люстэркі гавораць, што спроба была няўдалай. Словам, табе заўжды падабаліся ванны з гарачай крыві. І да архангелавых труб, здаецца, яшчэ так […]
Цёмная зялёная алея… пераклад з рускай мовы
* * * Цёмная зялёная алея. Як заўжды, мой закуток пусты. На галинцы кветачка алее, Гушкаецца у промняхх залатых. Не чутно, ні галасу, ні тлуму. Цішыня, нібы рачная плынь, абдымае думки мае думы І нясе паволі ў далячынь. 2014 Тут вы можаце паглядзець рускамоўны варыянт гэтага верша
Срэбная калыханка
срэбная калыханка (Прысвячаецца Д. Дарошка) між аблокаў ззяе серабрысты твар. патанае ў казцы сцішаны абшар. засыпае снегам поўня ўсё наўкол, Засыпае срэбрам дах, і плот, і дол. Спі мая галубка ціхім светлым сном. Ходзіць снег па даху срэбраным катом. На замерзлых шыбах расцвілі сады папараць іскрыцца, ружы са слюды. Між крыштальных яблынь ходзяць гарцукі. Падыдзі […]
Дробны дожджык галапяты…
* * * Дробны дожджык галапяты Скача ў лужыне заўзята. Гэтых лужын так багата, Што дажжу не хопіць пятаў! 2014
Свет у падарунак
Свет у падарунак Ува мне віруюць сілы: Да нябёсаў далятаю! Ён такі дабразычлівы — Свет, які сама вярстаю! На старонках ззяе месяц, Ветрык ледзьве падзьмухае — Міжрадкоўе ўсіх абвесціць: Гэта я цябе кахаю! Кожнай лужыне адбітак Сонца дорыць шчыра, шчодра! Новы дзень як фотаздымак, На якім і ў дождж, і ў вёдра Ззяе зорачка любові […]
Цёмныя ночы восені
Цёмныя ночы восені (паводле У. Караткевіча «Дзікае паляванне караля Стаха») ДзяЎчына з дзівоснымІ косамі Маукліва глядзіць у камін. За вокнамі — ночы восені, Цёмныя ночы восені І шолах старых ялін! А цемра жыве, палохае… Здаецца, спявае рог? Здаецца, мярцвяк галёкае?! Зайшлося выццё далёкае! Куды адвярнуўся Бог?! За шыбамi дрэвы чорныя Сцяной абступілі гмах… У дзеучыны […]
Іісус — вялікае дзіця…
Іісус — вялікае дзіця, З тых, што ўлетку басанож па лужах З сонечных арэляў небыцця Тупаюць у восеньскія сцюжы. А дарослым і не зразумець, Чым жа вабіць брудная вадзіца? І звініць прарэзлівая медзь Вокрыкаў бацькоўскіх, ды скарыцца Не спяшае вольная дзятва — Ходзіць па вадзе святое племя. 2009
Журавы курлычуць…
Журавы курлычуць, лёс свой клічуць… Неўзабаве запалае снег На сцяжынцы вечнай, быццам звычай, На Шляху Птушыным, што паверх Цягнецця вачэй і думак нашых. Нешта мармытнуў сабе пад нос Кот стары — напэўна, просіць кашы… Снег уздоўж дарог, уздоўж палос… Журавы курлычуць, лёс свой клічуць. І ляцяць у вырай праз гады Па сцяжынцы вечнай, […]
Самота
Самота Ніводнага гуку, ніводнага слова – Накшталт адзіноты ў забытых замовах. Ніводнага слова, ніводнага гуку, Ніводнага позірку — цягнецца мука. Здзяйсняецца кімсьці душы катаванне Ад рання да скону, ад скону да рання. 2009
Мінулыя звычкі…
Мінулыя звычкі, мінулыя рыскі — Усё, што бруіла, цяпер толькі нізка Народжаных вершаў пра свет і жалобу. І будуць камусці яны да спадобы, І будуць камусці яны, як атрута — Пранізлівым ветрам у восеньскі смутак. 2009
Сумуе сцяжынка…
Сумуе сцяжынка Па дотыку снегу, Абдымках сумётаў Пад шолах ялін. Зімовай самоце, Што дорыць нам снежань У час, калі поўня Звісае з галін. Імкнецца да долу Скрозь лёс і яліны, Дзіцячыя казкі, Дзявочыя сны… І коціцца поўня Услед каляіне, У вечным напрамку: Насустрач вясне. 2012
Пярсцёнак Саламона
ПЯРСЦЕНАК САЛАМОНА Пярсценак Саламона на руцэ Вяшчуя ў дзень шчаслівы: «Гэта пройдзе». Жыцце падобна зменлівай рацэ. Няшчасцю – той жа лёс: «І гэта пройдзе». Купайся ў промнях сонечных, калі На галаву яны з блакіту льюцца! Пі, як нектар, свой міг, бо кавылі Вось-вось прад буры подыхам сагнуцца! Калі раўнуць грымоты над табой — Глядзі […]
Пытанне з пытанняў
Пытанне з пытанняу Раскаяння слёзы палёгку прыносяць душы… А як жа быць мне? Ты, разумная кнiга, скажы, Калi я забыуся, як слёзы салёныя лiць! Няужо i далей будзе гэтак, як зараз балiць, Калi без вады не прымае раскаяння бог?.. Я морам бязмежным разлiуся б, кали б толькi мог!.. 2007
Дождж
ДОЖДЖ Пахне дажджом у паветры, Першым вясновым дажджом. Саланавата-вільготны Водар ягоны разліты Між гарадскіх камяніц. Вецер шпурляе ў мяне Прыгаршчы дробных дажджынак. Дух у грудзях замірае, Соладка сэрца шчыміць! Хмурныя вочы прахожых З-пад парасонаў цікуюць За дзіўнаватым хлапцом, Што сярод шэрасці нуднай, Лужын і бруду ступае Золкаму ветру насустрач. З яснай дзіцячай усмешкай, […]
Журавы
Журавы У небе Высокiм, празрыстым, халодным Скрозь сонца, як подых, далёкi, свабодны, Нiбыта званiчны праносiцца крыж… Лiецца журботны струменiсты клiч. Праносяцца птахi адзiн за адным. Услед iм ад комiнау сцелецца дым. З гнязда, зруйнаванага часам i болем, Не маючы сiл на змаганне ужо болей, I лекам абрыдлым прамовiушы: «Не!», — З прачыненай фортки угору […]
Гліна ў руках
Гліна ў руках Настрой людзей залежыць ад абставін, Падатлівы ў іх пальцах, быцам гліна. Але, калі за спінаю сцяна, Калі расколіны паўзуць па столі, Калі ў падпол зацягвае за ногі, Тады абставіны — ў норава ў руках Становяцца мякчэй за гліну самі! 2007
Вочы і неба
ВОЧЫ і НЕБА Блукаюць па зямной паверхні людзі. Іх вочы паўтараюць колер неба. У яснае надвор’е ззяюць сінню, Свінцова-шэрыя — у навальніцу. Але між іх бываюць і такія, Чый колер не мяняецца ніколі. І там, дзе аб’яўляюцца яны, Наадварот — святлеюць вочы неба. 2007
Палёты ў сне
Палёты ў сне Прысвячаецца Т. Дарошка Я сяджу на холадным карнізе, Пазіраю на горад унізе. Пазіраю на сонныя гмахі, На залітыя месяцам дахі. На пустыя бязлюдныя сцежкі Пры святле серабрыстай усмешкі. Ах, як добра, як хораша спіцца! Ах, як хочацца неба напіцца! Пакружыць у міжзорным абшары, Дзе жывуць чалавечыя мары. Удыхнуў поўны грудзі бязмежжа, Паглядзеў […]
Сэрца свету
Сэрца свету (Прысвячаецца Д. Дарошка) Альтанка — у воблаках бэзу. Дзівосны куток над ракой. Духмяны вятрыска-гарэза Суквецці варушыць рукой. Праменне струменіць скрозь лісце. На доле дрыжыць светлацень. Ты помнiш, галубка, калісьці Быў гэтакі ж сонечны дзень? І толькi паслухай, Танюшка, Пра што шамаціць гэты бэз!.. Вось гэтыя-ж словы на вушка Шаптаў я калісьці табе. У […]
Страх
Срэбраным алоўкам мара малявала…
Яблык спелы, працяты сонцам…
нарадзіла ноч завею…
А вершы нараджаюцца ў аблоках…
Зорны аазіс
У вазе крыштальнай кляновае лісце…
* * * У вазе крыштальнай кляновае лісце. Духмяны напой грэе сэрца і рукі. Апошні праменьчык, празрысты, агністы, Разліў у пакоі санатныя гукі. На аркушы чыстай маўклівай паперы Ляжыць у цярплівым чаканні аловак. Лунае няўлоўнае, па-за памерам, У зыбкіх малюнках разлітае, слова. Глядзяць праз акно задуменныя вочы На горада восеньскую панараму: На сквер, на людзей, […]