Меч-рака
Меч-рака Бал(ада) Звінеў, спяваў кавыль пад капытамі. Гуляўся вецер з грывамі, хвастамі. Спявала сэрца цемніка старога. Ляцела цьма без шляху, без дарогі. Наперадзе туманяцца абшары, Што схіляцца пад капыты татараў І зведаюць уладу іх рукі! Ды вылецелі коні да ракі. І бліснуў жах у цемніка ў вачах. Вясёлы шал у іх прывяў, зачах. Рачная плынь […]
Дзень памяці
Дзень памяці За шыбай — травень і сусвет, А ў хаце — горыч Перамогі. Даўно мой пахаваны дзед, Даўно яго не носяць ногі. Даўно ўжо скончылася гаць, Якой цягнуліся салдаты, Каб ваяваць, перамагаць, Дайсці да блаславённай даты: Дзевятага… Гаркавы дзень, Смурны, шалёны і пякельны Для ўсіх, за кім вялізны цень Ад Чорнай памяци ваеннай. 8.05.2017
Да сонца
Да сонца І травень зусім не травень. Па сонцу сумуюць вочы. А можа, па пожнях Наві Смуга з туманамі крочыць? Ступае па мёрзлай глебе, Рагоча дзікунскім ротам, Замову на горкім хлебе Мацуе вядзьмарскім потам. Кідае пад ногі лету Пыхлівую злую замець… Ах, сонечка, сонца, дзеж ты? Прыйдзі, бо гібее памяць І нават у самым сэрцы, […]
Бярозавы гон
Бярозавы гон Вясновы вецер прыцемкі люляе, Разносіць пах расчуленых бяроз, Што быццам бы на дыбачках ад гаю Бягуць у новы, сакавіцкі лёс. А родны гай хвалюецца, шуміць, Адчайна іх варонамі гукае. Але і дрэвы ўвесну хочуць жыць Напоўніцу, наводліў і да краю! Іхцягне ў свет жаночая туга, Адвечная дзявочая гуллівасць. І дрэвы пакідаюць сонны гай, […]
Я не веру тым, хто енчыць…
* * * Я не веру тым, хто енчыць І захоплена скуголіць. Вось балкон і вось парэнчы. Вунь вяроўка, мыла, голле. Ну, наперад! Што марудзіш? Ах, шукаеш спачування?! Боль і сум сціскае грудзі? Справядлівасць у загане? Дрэнна ўсё? Пайшоў на хутар! Той, хто ные, мае сілы. Бо сапраўдныя пакуты Прымушаюць быць маўклівым. 26 лістапада 2016
Зяцеў сон
Зяцеў сон Як у пятніцу да цешчы на бліны! А ў чацвер зяць бачыць казачныя сны. блін пшанічны з маслам першым бачыць ён — Пракаўтнуў і не стрымаў шчаслівы стогн. Блін жытнёвы са смятанкай змёў другім Каб не сон, то заспяваў бы зяць Яўхім. трэці, грэчневы макнуў у жоўты мёд зяць у сне вуркоча быццам […]
Зіма ў Беларусі маўклівая, ціхая…
* * * Зіма ў Беларусі маўклівая, ціхая. Пухлява-пяшчотная, снежная зімка. Агеньчыкі ў вокнах даверліва зыркаюць, Глядзяцца ў віхурна-марозную зыбку, Дзе нованароджаны Годзік гайдаецца, А Час увесь час яму ціха ўсміхаецца. 1.02.2017
Апытанка
Апытанка — Якога колеру нябёсы, Мне, калі ласка, раскажы? — Сама не бачыш? — Ды не, проста Аб колеры тваёй душы Даведацца хачу… (С) 27.10.2016
Кляновая восень
Кляновая восень Прачнулася — восень! Нарэшце блукае У горадзе ціхім даверлівым Каем. Няветлівым, добрым, бязрадасным Каем У горадзе восень клянова блукае. Клянова блукае, ступае клянова. Далонькамі клёнаў трапляе пад колы. У горадзе восень і холад, і вечар. І клёны ўтрапёна ўглядаюцца ў вечнасць… 11.09.2016
Курапаты
Курапаты (Курапаты, кураслепкі — дыялектная назва белых пралесак) Сыходзяць снігі і на ўгрэтых узлесках, Адна за адной зацвітаюць пралескі. А ў лесе ля Менску, ва ўрочышчы болю Таксама струменіцца сонца скрозь голле, Цалуе і песціць жаўтлявы пясочак, Нібыта да костак прагрэць яго хоча! Трапечуць, як свечкі, бялюткія кветкі — бясконцых растрэлаў маўклівыя сведкі. Спачылі ахвяры, […]
Коцікі
КОЦІКІ Пушысценькія коцікі Задзерлі ўгору хвосцікі, Абселі голле вербнае. У сэрцайку — жуда! Навокал страхі страшныя, Навокал дзіва дзіўнае: Бліскучая, блакітная, Сцюдзёная вада. Паспагадайце коцікам, Пушыстым шэрым хвосцікам — Вазьміце ў дом галіначкі, У светлы закуток! І потым вы заўважыце, Як коцікі адважацца І высунуць на вуліцу Зялёны язычок! 5 красавіка 2015
Новая добрая прыкмета
Новая добрая прыкмета Магчыма ўсё, і веру я, Што хутка знойдзецца прыкмета, Што запрацуе як маяк Для шчасця, сонейка і лета. 16.05.2015.
Не вучымся
Не вучымся У далячынь сыходзяць мары І ў занядбанні паміраюць. Па свеце Час блукае марна: Не вучымся, што б ён ні раіў. Куфэрак чалавечых сэрцаў Пафарбаваны ў колер ночы. У ім схавана прага смерці, Як у кітайскім тамагочы. Гучаць сюіты, вершы, стрылы… Лятаюць птушкі і гранаты. Мы апраннаем наша цела У лепшую кашулю брата. Нібыта […]
Нашто палохацца калюжы…
* * * Нашто палохацца калюжы, Даўно скаванай маразамі? За вокнамі блукае сцюжа, Платы будуючы між намі… Нашто палохацца памылак, Што трапілі ў нічыйны сшытак?.. Пад белым покрывам сняжынак — У люстры ледзяным адбітак Чыйгось жыцця… 19.12.2013.
Прывітанне, свет!..
* * * Прывітанне, свет! Даўно не бачыліся. Вокны вечным снегам зацярушаныя. Я любіла свет, а зоркі страчваліся… Зрэнкамі святло піла — прымушаная Смагу лютую трываць. трава пабляклая… Вочы колер страцілі зялёны, зменлівы. А галіны дрэва зараз воглыя — Гэта плача неба хмараў бельмамі, Што не бачна мне, як у блакітнасці, Ветрык зоркі калыхае-гойдае… Просіць […]
Сон пра дождж
Сон пра дождж Ночку ўсю дажджынкі стукаюцца ў шыбу, Неяк апантанна скардзяцца на лёс: Не знайшлі ў нябёсах залатую рыбу — Тую, што калісьці бачылі ў мароз Родныя сястрычкі, крохкія сняжынкі, Што паснулі ў зімку пад маім акном… — Ды навошта кропелькам залатая рыбка? — Здзейсніць мару нашую пра гасцінны дом. Вечна беспрытульныя, мы ляцім […]
Напаўзлі чарадою хмары…
* * * Напаўзлі чарадою хмары – Адляцела Жар-птушкай мара. Да яе цяпер, быццам да сонца! Пехатой не адолець бясконцасць. Я гляджу на халодныя зоры, І мяне атуляе горыч… 8 кастрычніка 2014
Гаспадыня-зіма ў ледзяных завушніцах…
* * * Гаспадыня-зіма ў ледзяных завушніцах На парозе частуе крыштальнаю чарай Крынічнай вадзіцы паветра марознага. Вып’ем з удзячнасцю! 24 кастрычніка 2014
Каханне — гэта чай з лімонам…
* * * Каханне — гэта чай з лімонам І напамін пра цёплы шалік. І дотык выпадкова-сонны Пяшчотных вуснаў: суцяшальны, Ласкавы рух душы насустрач. І мармытанне: «Усё будзе…» І валасоў духмяных футра. Інадзвычайна цёплы студзень… 2016
Шматколернасць
Шматколернасць Тысячы гукаў, як лёгкія рукі, Бягуць па сцяне. Крокі і рэха сардэчнага стуку Навокал мяне. Бэзавы звон, лёгкі смех, быццам з інею, Радасны ўскрык, Нібы ў маўчанні бяздоннага сіняга — Сонечны блік. Фарбы бягуць па сцяне і зліваюцца Ў казачны дзень Ціха між імі плыве і ўсміхаецца Ўсцешаны цень. 24 кастрычніка 2013
Лютаўскі дождж
Лютаўскі дождж Лютаўскі дождж пазіраў у вялікім здзіўленні На гразкую глебу, на боты з пушыстым падбоем, Што крочылі цугам па ўскрайку бяздоннага неба. А людзі глядзелі ў здзіўленні на лютаўскі дождж: Дарослы — з трывогай, а хлопчык — з агнём апантанага, Той яўна стараўся ўвабраць у сябе гэты дождж, Каб выплюхнуць потым яго на дзядулеў […]
Ліцвінскі пегас
Ліцвінскі пегас Не ведаю, што за праява такая: Чаму беласнежныя крылы майго пегаса Ператварыліся раптам ў скураныя? І чаму гэтыя крылы так жудасна выюць? І потым, мой пегас ніколі не смярдзеў потам! Цяпер мне здаецца, што іншых пегасаў на нашай зямлі не было Нашыя коні носяць не на Парнас, А ў мінулае. 11 кастрычніка 2013
Лілея бялее ў абдоймах зялёнага ценю…
* * * Лілея бялее ў абдоймах зялёнага ценю. Вяночак пялёсткаў аж свеціцца ў цёмнай вадзе. Мой човен паволі рассоўвае круглае лісцце, Вясло абмінае галоўкі бялюткіх карон Не стану ірваць хараство на букет для каханай Пакіну зіхоткае дзіва на чорнай вадзе. Я лепш прывязу сваю любую ў чоўне драўляным Самой падзівіцца. 28 верасня 2013
Мова
Мова Мяккі цёплы аксаміт Беларускай роднай мовы Атуляе краявід, Што з дзяцінства мне знаёмы. Ахінае безліч слоў Крыллем птушаня пяшчоты. Цешыць сэрца, гоніць кроў І ратуе ад самоты. Падаецца стылым шклом, Мёрзлай шыбінай зімовай Мова з залатым крылом — Запазычаная мова. 2016
З самага ранку скамечаны дзень…
* * * З самага ранку скамечаны дзень, Быццам сукенка з чырвонай фланэлі… Недзе пад поўняй згубіўся твой цень. Што ты без ценю? — Дзіця без арэляў, Шчасце без суму, бяссонны спакой, Месяц без зорак, пярсцёнак без шлюбу, Снежань без снегу, і мова, якой Слоў не хапае «каханы» і «любы». 11.10.2014.
Расчараванне
Расчараванне Ізноўку развітальны тыдзень. З летам Сам на сам я, Гляджу ў блакіт уяўны Нябёсаў шэрых. Ізноўку свет губляе мары, мэты. Дзе ж той маяк, Што абнадзейваў спраўна Чаўны і бераг?.. 25.08.2015
Гнуткая галінка з ветрам танцавала…
* * * Гнуткая галінка з ветрам танцавала. Ён яе гулліва, дзёрска цалаваў. Пацалункаў ветру падалося мала, І таму галінку промень казытаў. Сонечны праменчык з ветрам быў у згодзе: Гэтыя гарэзы цешылі свой слых Лямантам галінкі: «Годзе! Вой, ды годзе!». Сонца пасміхалася, гледзячы на іх. 15-16.08.2015, дата отправки: 16 жнівень 2015 05:42:45
Ізноў памылілася…
* * * Ізноў памылілася. Я меркавала, Каханню твайму і ста зім будзе мала, Каб згасла яно. А што адбылося? — Памерла каханне ў першую ж восень. 2001
Сапраўдны мужчына!
Сапраўдны мужчына! Месяц зорку абдымае На прасціне неба сіняй. Прыгажосць, аж дух займае! Толькі хутка зорка згіне. Будзе месяц у самоце Цалаваць яе сястрычак — Пагражаць іх зорнай цноце. Месяц не мяняе звычак — Сапраўдны мужчына! 19 траўня 2014
Чароўнае кола
Чароўнае кола. У светлым коле родных і сяброў Утульна, цёпла, радасна і лёхка. У карагодзе досвіткаў і сноў, У танцы на паверхні свету крохкай Яно абараняе ад зімы — Ад ледзянога подыху навалы; Ад груганоў унутранай турмы, Што на пустэчы страху панавалі. Чароўным колам агароджу свет: Цяпер маёй любові дастаткова, Каб ад зімы пазбавіць сто […]